Η ΚΟΡΗ.ΜΕΤΑΒΑΣΙΣ

Η Κόρη είναι παγιδευμένη ανάμεσα στον Άνω και στον Κάτω Κόσμο και ταξιδεύει συνεχώς. Κάθε λεπτό που περνάει επιλέγει ανάμεσα στον αέναο κύκλο της Ζωής και στον επιφανειακό Θάνατο. Ο Άνω Κόσμος είναι μια αίθουσα άπλετα φωτισμένη από αόρατες λάμπες, συμβολίζει τους ανώτερους κόσμους και το επίπεδο της διαμονής του Φωτός και της Αλήθειας, ο οποίος στη μυστική παράδοση συμβολίζεται δια του Ωκεανού. Ο Κάτω Κόσμος συμβολίζει το χθόνιο, το σκοτάδι του ασυνείδητου, τη γέννηση προς την άγνοια, είναι ο γήινος υλικός κόσμος στον οποίο ζούμε, η ατέλειωτη εγωιστική πράξη της ύπαρξης και της συνέχειας μας. Αυτοί οι δύο κόσμοι βρίσκονται μέσα στον καθένα μας, όλοι εμείς μαζί και ο καθένας ξεχωριστά ήμαστε η Κόρη που παλεύουμε ανάμεσα στον Άνω και τον Κάτω Κόσμο. Με κάθε πράξη και κάθε μας επιλογή, κάθε μέρα και κάθε λεπτό διαλέγουμε σε ποιο κόσμο θέλουμε να ζήσουμε, εμείς διαλέγουμε να ήμαστε η Αλλαγή που θέλουμε να έχει ο Κόσμος γιατί ακριβώς ήμαστε η πιο πιστή αντανάκλαση του. Σήμερα ο Κόσμος βρίσκεται σε μια Μετάβαση, ακροβατεί ανάμεσα στην Ύλη και το Πνεύμα. Δεν υπάρχει κανένας Σωτήρας, μόνο Εμείς και αυτό που μπορούμε να ήμαστε. Υπάρχουν δύο Κόσμοι. Ένας μέσα σου και ένας έξω. Δεν συναντιούνται ποτέ, μόνο στα όρια. Μόνο στην κατάσταση Μετάβασις.

*Ο μύθος της Περσεφόνης (ή αλλιώς Κόρης) είναι μια συμβολική αναπαράσταση της περιπέτειας της εσωτερικής ζωής που για να την γνωρίσουμε, θα βυθιστεί στο πένθος, για να μπορέσει κατόπιν να ανθοφορήσει, να μας οδηγήσει από τον μέσα στον έξω Δρόμο. Καθρεφτίζει τη δύναμη της Αλλαγής. Της Μετάβασις. Γιατί οι άνθρωποι δε θα μπορέσουν να βιώσουν τις αλλαγές των εποχών αν δεν πενθήσουν γιατί αν δεν πενθήσουν δεν μπορούν να βιώσουν τίποτα. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν παρελθόν. Και το παρελθόν είναι αναπόσπαστο μέρος του Κόσμου μέσω της Μνήμης. Όπως και το Μέλλον που χτίζεται Τώρα, και κάθε Τώρα. Είναι ακόμη, ο μόνος μύθος που κανένας ιστορικός δεν μπόρεσε να εξοστρακίσει, όπως έχει γίνει με άλλους μύθους και αυτό γιατί ο συμβολισμός του υπονοεί τη γέννηση της ζωής. Είναι το στάρι που θα πεθάνει, θα μπει στη γη για να ξαναγεννηθεί. Είναι η έννοια του πεπρωμένου... που φυγείν αδύνατον. Γιατί, όπως μας λέει και ο Caston Bachelart, χαρακτηριστικό του ανθρώπου δεν είναι η φύση του, είναι η ιστορία του που θέλει να τη ζήσει, να τη δραματοποιήσει, για να την κάνει πεπρωμένο. Στην Ελληνική μυθολογία υπάρχει επίσης μία θεότητα που έχει το όνομα μιας ψυχολογικής λειτουργίας. Είναι η Μνημοσύνη και αυτή βρισκόταν στο βασίλειο του Άδη, μια πηγή που τη σκίαζε μια άσπρη λεύκα, από όπου έπιναν οι μυημένες ψυχές, σύμφωνα με τα λίγα που γνωρίζουμε για τα Ελευσίνια μυστήρια. Η Μνημοσύνη, ήταν η μητέρα των Εννέα Μουσών. Είναι η θεότητα που προστατεύει την ποιητική λειτουργία των ποιητών και όπως όλοι γνωρίζουμε ο ποιητής είναι ο αντιπρόσωπος της παιδικής μας ηλικίας, της αρχής των πάντων στην ψυχοσύνθεση, από την οποία θα βρούμε τη λύση των συγκρούσεών μας. Όλα πραγματεύονται τη θέωση του ανθρώπου, ούτε κατά θρησκευτική έννοια, ούτε κατά διάνοια με μεταφυσικό τρόπο (όπως παραδέχεται ο επιστημονικός κόσμος το ανεξήγητο) και την αποδέσμευσή του από τον κόσμο της ύλης. Είναι ένα ταξίδι, του οποίου η διάρκεια είναι απροσδιόριστη, διότι δεν υπάρχει Χρόνος. Η Κόρη παγιδεύτηκε ανάμεσα στον Άνω και τον Κάτω Κόσμο. Στην κατάσταση Μετάβασις. Όπως Όλοι.

Ο κόσμος οι κοινωνίες οι πολιτισμοί η εξέλιξη η τέχνη ο άνθρωπος το νερό                         

   το Σώμα ως μέσο / η Ψυχή ως βαλίτσα / ο Κόσμος ως προορισμός